aan de wandel

na bali opnieuw gedoken rond het fabelachtig mooie eiland lembongan, dat vlakbij bali ligt. een belangrijke bron van inkomsten is het kweken van sea weed, dat doen ze meteen aan de kust. dat hiervoor een koraalrif van onbeschrijflijke schoong\heid is weggehakt moet je niet als probleem zien, zeggen de eilanders. ze geloven rotsvast in een herstel van de natuur. een ampele tegenwerping dat koraal zeer langzaam groeit werd weggelachen. het sea weed dat hier wordt gekweekt is overigens niet eetbaar, dit kweeksel wordt geexporteerd naar japan om er schoonheidcremes van te maken. geheel biologisch maar niet verantwoord ;-(
ook hier erg mooie duikervaringen waar ik niet genoeg van kan krijgen, maar waarmee ik jullie niet langer zal lastigvallen ;-)
ook dit eiland was in de sfeer van ceremonies, omdat ook hier een vooraanstaande burger was overleden. zijn status had hoge erkenning. hij had in de jaren tachtig wel 13 drenkelingen uit een schip gepeuterd, dat voor de kust was vergaan. zelfs de president van de republiek had zijn opwachting gemaakt om hem te eren!
een ceremoniele slachtig van een suckling pig heb ik aan me voorbij laten gaan. wat een watje zul je zeggen... dat zij dan maar zo ... ik heb levendige herinneringen aan de slachting van een varken in hellevoetsluis. we schrijven 1964 en ik was aan de wandel met mijn broertje jan, tijdens een familievakantie, die overigens voortijdig eindigde vanwege de stromende regen gedurende dagen en dagen. het varken werd - in mijn herinnering - op gruwelijke wijze met elektriciteit omgelegd. het verhaal hierover is uiteraard door de jaren heen gruwelijker en gruwelijker geworden. al peinzend geloof ik haast dat mijn bewondering voor varkens hier wel zijn oorsprong zal hebben. wie zal het zeggen en ach, wat heeft het voor zin. varkens zijn top! :-)
via een busreis van 14 uur zijn we van nusa op bali naar surabaya op java gereisd. de eerste confrontatie met java is indrukwekkend en kan je niet ontgaan. hier is vrijwel iedereen moslim, zij het dat het een verlichte vorm lijkt. niet de - in mijn ogen - zwaarmoedige variant die west europa bevolkt. in de haven op weg naar java was het een drukte van jewelste. de dag ervoor waren er overtochten uitgevallen en nu was er een wachttijd van drie uur om de oversteek te kunnen maken. ik heb in de avond met de crew van de haven, een politieagent heerlijk zitten nippen aan glaasjes arak - een misdadig destillaat (?) - een goedje met een onwaarschijnlijk hoog alcoholpercentage. ze zeiden wel 80%, met de onwaarschijnlijke prijs van 20 dollarcent voor een halve liter. een waar paradijs voor alcoholisten!
na de reis naar surabaya maakten we onze opwachtig bij de familie van juliette. alles kan je verkeerd begrijpen; weinig is wat je denkt dat het is! we werden opgehaald door de chauffeur van de familie, maar dat zegt niet veel over rijkdom, want de loonkosten zijn hier ridicuul laag. de volgende dag helemaal dressed up naar een huwelijksfeest van juliette haar achternicht. een chinesche bruiloft met veel rituelen en gebaren. wat opvalt is dat chinezen graag eten: veel en vaak. de bruiloftsgasten konden de moeite niet opbrengen om het zeer uitgebreide buffet ongemoeid te laten tot de officiele plechtigheid voorbij was. dat men aanviel als op een trog - nou niet gelijk beginnen te zeiken over varkens ja - is teveel gezegd, maar eten is wezenlijk voor de doorsnee chinees. chinezen wachten bij aanvang van een maaltijd beslist niet op elkaar, wensen elkaar geen smakelijk eten, en leeggezogen vissenkoppen en afgekloven botten flikker je simpelweg op tafel. heel apart. we zijn door juul's verre familie vorstelijk onthaald op de dagen in surabaya en malang. hadden we de lunch tegen drie uur afgesloten, werd er meteen gesproken over de avondmaaltijd, die bijvoorkeur niet later dan zeven uur aanvangt. nou was ik behoorlijk afgevallen dus mijn kleding past nog prima, maar als gestufte kreeft rondwaggelen ging me te ver, veel te ver. maar dan ... de heerlijkste dim sum, vreemdste vissen afslaan, met name als je ziet hoe blij je gastheer - vrouw zijn als je aan het smikkelen bent, kom er maar eens om. jullie begrijpen dat ik het razend zwaar heb gehad ;-)
gisteren afscheid genomen van de hele familie en ook juliette achtergelaten. zij gaat via kuala lumpur terug naar manila, naar dale haar vriendje
via een treinreis in yogjakarta aangekomen. in tegenstelling tot surabaya is dit een stad met een hart waar veel intact is gebleven. de armoede slaat ook hier - vrijwel overal - om zich heen. geestelijke gestoorden maken ook hier als natuurlijk deel uit van het straatleven. maar het aanbod bedjak's - die fietsen met een mandje voorop is veel en veel te groot. dat houdt de prijzen laag. ik heb, met plaatsvervangende schaamte, als een neo-koloniaal in zo'n bakkie gezeten voor 5000 rupiah (zeg nog geen halve us dollar). een andere variabele die je graag wilt weten is vast hoelang dat ritje duurde: gauw een kwartier. de wereld is ernstig in de war.
het is allemaal verkeerd verdeeld op de aardkloot, maar wat kan ik anders dan hier besteden ... tips welkom. en nou niet met al die ngo's aan komen draven. daar blijft veel aan de strijkstok kleven en ik heb teveel projhecten gezien die zinloos waren of juist veel te kort zijn gefinancierd, waardoor het gunstige effect te verwaarlozen was.
morgen om vier uur - dus tegen zonsopgang - naar een van de grootste boeddhistische monumenten ter wereld: de borobudur ...
later!