laos, zeker over de helft...

een bustocht met twee italianen, jacomo en jacopo, uit milaan - hoe verzin je het - van vientiane naar vang vieng, dat je wat mij betreft moet schrappen uit het lijstje meest begeerde vakantiebestemmingen. voor mij was het een hobbel, een tussenstop tussen vientiane en luang prabang, omdat ik een bustocht van 12 uur wel heel erg lang vond. ik wilde de natuur onderweg maar wat graag zien maar ik vlieg lekker terug. vang vieng is een paradijs voor tubing - in een soort binnenband van een vrachtauto - en kayakken door water op drift. prachtige natuur maar de veelal jonge, veel zuipende toeristen hebben hier de boel zo verziekt dat er van de allesinnemende vriendelijkheid van van de laotianen weinig over is. ze grauwen en snauwen en zetten je bovendien af... mijn avond was toch nog goed omdat de milanezen (ook) vol met reisverhalen zaten en er maar wat graag over wilden praten.
de tweede helft van de busreis ontmoette ik nuno en roberto, twee in bournemouth wonende portugezen. evenals de italianen van gisteren, waren zij samen een maand of zes onderweg, begonnen in nieuw zeeland - waar iedereen die ik ontmoet zo lovend over is, naar china, om via vietnam in laos te komen...
de natuur van de unesco heritage site luang prabang is overweldigend. je waant je in zuid frankrijk maar dan met een vegetatie die heel frankrijk, of nee heel europa, verre overtreft. de bergen en valleien, ook al zie je geregeld hier en daar akkers, zijn de status op de world heritage list dan ook meer dan waard. en dan heb ik nog niet eens het noorden gezien ;-(
met nuno en roberto, heb ik in luang prabang meestal 's-avonds de maaltijd gebruikt en we zijn een nachtlang gaan bowlen. "ik wist niet dat ik het in mij had..." niet dat ik het goed kon hoor, daar ben ik veel motorisch dyslectisch voor, maar lol hadden we wel. samen met australiers, engelsen en twee jonge kerels die een heftige discussie deden losbranden. de een was een amerikaan, de ander kwam uit israel. terwijl andrew uit de vs de schaamte over de regering van zijn land niet onder stoelen of banken stak, was het valera die juist de loftrompet stak over de buitenland politiek van de vs. andrew was een fervent voorstander van in- en samenspraak en die avond in de bowling trof hij valera die in het geheel niet geloofde in democratische besturing van een land "je laat je auto toch ook niet repareren na advies van 500 mensen" was zijn pleidooi voor een milde dictatuur. en dan aldus valera - met grote bruine pretogen: voor de politiek heb je gestudeerde deskundigen nog. ik luisterde wat, maakte met laobeertjes in mijn mik nog nog een ampele tegenwerping, maar concentreerde me al gauw op de bowlingball - dat was me al moeilijk genoeg. samen met ryan, een advocaat uit londen, die na zijn studie ook maar niet aan het werk gaat. hij reist net zo intuitioef als ik, goed luisteren naar alle reisverhalen, dan lezen en gaan :-)
ontbijt nam ik meestal bij dao fa, bij een prachtig meisje dat omkijkt als je boua khao roept - haar naam betekent witte lotus. als ik nou al een dochter zou willen adopteren dan stond zij boven aan de lijst. deze grappige en enthousiaste meid van 20 jaar werkt 6 dagen in de week, vijf dagen van 9 uur en een van 16 uur en krijgt daar 300.000 (8.500 kip is 1 us dollar). in de avond studeert ze engels aan de universiteit van luang prabang. ze wil lerares worden en dat combineren met het rondleiden van toeristen. we gaan in het engels corresponderen ;-)
vandaag vlieg ik dus naar vientiane om de volgende ochtend vroeg naar kuala lumpur in maleisie af te reizen. weg van de regen terug naar de zon :-)
het lijkt er op dat ik - al zeg ik het aarzelend en kan en wil ik het einde nog niet zien - in de staart van mijn reis aan het komen ben. na kuala lumpur ga ik via medan om op midden sumatra de familie bokito te bezoeken en dan naar het toba meer gevolgd door een tocht naar mijn voorlopig laatste duikbestemming genaamd pulau weh - dat 'weg van' betekent. symbolischer kan het haast niet. dit is het door de tsunami's van 2004 en 2007 getroffen gebied rond banda aceh - wat wij nog kennen als atjeh. daarna is het mijn plan om naar de filipijnen terug te reizen. begin september ga ik dan - ijs en weder dienende - op huis aan...
later