insomnia in ubud

ik ben uitgeslapen en het is 4 uur. op het koele terras van ons huisje dat alleen een slaap- en een douchekamer kent, zit ik met de laptop van juul op schoot naar insomnia van faithless te luisteren – ja, met de oordopjes van de ipod, wat dacht je - en ik swing in mijn bamboe stoel, voor zover dat swingen mag heten, heerlijk mee op de house muziek van deze topband, en dat terwijl ik dit bericht schrijf... multi tasking ;-)

gisteren zijn we kuta ontvlucht. kuta is een surfparadijs met de jeugd die zich daar senang bij voelt en waar begin deze eeuw militante moslims aanslagen pleegden op clubs, de in hun ogen zo verwerpelijke exponenten van de westerse beschaving, waarbij honderden toeristen het leven lieten. toen ik zag dat gesluierde moslims zich voor het monument van de aanslagen lieten fotograferen, meende ik enige trots op hun gezichten te ontwaren, maar nadat gezond verstand het had gewonnen van mijn achterdocht en ook juul het fenomeen psychologisch uit de doeken had gedaan, haalde ik weer rustig adem. helemaal zen, zoals ik de laatste maanden alles over me laat komen. de golven in kuta komen tot vier meter hoog en dat vinden kite surfers fijn, geloof ik. het strand! die mij kent weet dat ik niks met strand heb, zelfs een zandkorrel ontregelt me - een psychiater zou zijn tanden stuk bijten op het blootleggen van deze regelrechte afwijking ;-) publiek bloot vind ik trouwens ook niks, maar dat terzijde. laat ik hier niet op de sofa gaan liggen.

de volgepakte zandbak in kuta deed me plots denken aan het strand van ’s-gravensande – of was het toch ’s-gravenzande - waar mijn ouders hun vier kinderen mee naar toe sleepten. hutje bij mutje op elkaar geplakte stadsmensen die verkoeling aan zee zochten.
mijn moeder was de sherpa van dergelijke slopende expedities, die veel weg hadden van een poolse landdag. eenieder van ons gezin sjouwde met proviand, luchtbedden en dat wat ‘we’ nog meer nodig hadden om zo een dag tot een succes te maken. eenmaal aangekomen op het strand – niet zelden na een trage rit in de donkergrijze simca aronde van mijn ouders – liepen we onder aanvoering van de sherpa tot we op dat deel van het strand kwamen waar nog niemand zijn zonnescherm had neergezet, om de hele bende twee uur later weer op te pakken wanneer het uitgeslapen volk zich rondom ons schaarde.
laat ik deze gedachten vooral blijven verdringen en ook de beach culture van kuta ver achter mij laten. kuta was gewoon kut – en dat ook nog niet eens. of ik was jaren te laat, dan kan je uiteraard ook zeggen... maar laat dit lief dagboek nu geen zeikverhaal worden van een teleurgestelde man in crisis. daarmee zou ik een volstrekt verkeerd beeld schetsen en het past niet bij mijn nieuwe motto: do what you like. like what you do!
we togen met een klein aftands busje, dat hier luistert naar de veelbelovende naam shuttle bus, en waarin maar liefst zes passagiers worden gepropt, naar ubud dat lokaal bekend staat om zijn koningshuis. in bali had je vroeger meerdere koningshuisjes – zoals andere eilanden hier sultanaten hadden. de nederlandse suprematie hier, die 350 jaar heeft standgehouden, werkte, om dit inmens grote land met een populatie thans van 255 miljoen mensen en zo’n dertien duizend eilanden te besturen, heel vernuft samen met deze koningen en sultans. wie hier graag meer van wil weten zou de tetralogie van pramoedya ananta tur eens moeten lezen. ik verslond die boeken die in de jaren zeventig uitkwamen, en die hier tot nog toe verboden zijn. tur – die enkele jaren geleden overleed - was een vervaarlijk sujet in de ogen van ‘de nederlanders’ en zeker ook van de opeenvolgende regimes van soekarno en suharto. een groot deel van zijn leven bracht hij door in de gevangenis en ook huisarrest bleef hem niet bespaard. in mijn ogen was hij de mandela van indonesie, maar mijn autoriteit mag hier niet gelden ;-)
goed en wel, ubud is een prachtig plaatsje in het binnenland van bali, niet eens zo heel ver van kuta. we troffen in onze shuttlebus twee amerikaanse vrouwen, een moeder en haar dochter, waarmee we de mannetjes, die je proberen te ‘hasselen’ om je tegen veel te hoge bedragen in hun taxi te krijgen, geroutineerd hebben omzeild. stoer wandelend met een temperatuur van 37 graden gingen we op zoek naar sania’s house, een hotel, een verzameling kleine huisjes – die in vroeger tijden een landgoedje vormden, maar die nu ingezet worden om toeristen onder te brengen. we zouden nog veel van deze hotels ontdekken.
in ubud is de voorbereiding van de crematieplechtigheid van de koning – wiens naam je straks van de foto mag peuteren - in volle gang. het koninkrijk van deze koning – uit de hoogste hindoe kaste - mag geen naam meer hebben, simpelweg omdat het niet langer bestaat. evenwel geniet ook dit vermaledijde koningshuis hier nog veel respect en boezemen leden ervan bij de bevolking uit lagere kasten veelal ontzag in. juul als nep-chinees liet zich daar weinig aan gelegen liggen, die knoopte gezellig een praatje aan met de volgende vorst in rij. charmant als ze is, was ze binnen de kortste keren in een geanimeerd gesprek met de met goud versierde vorst uit wachtrij. hij vertelde dat de plechtigheid de 15e juli zou plaatsvinden en dat het hele bevolking van het dorp, waarvan een groot deel deelneemt aan een heuse wake - waarbij het leven van de verscheiden 67 jaar oude koning o.a. wordt gevierd door in vermakelijke dialoog zijn bijdragen aan de gemeenschap van ubud te declameren. op basis van vrijwilligheid werkt grotendeels de rest van de gemeenschap aan de niet geringe voorbereiding van de ceremonie. dat betekent een brandstapel en tribunes voor de vele uit het land toe te stromen toeschouwers bouwen, het dorp versieren en heel, heel veel kleine bamboepakketjes fabrieken waarin geluksmuntjes zitten, rijst en groenten voor onderweg, en bloemen. in de vele wijken van ubud is men er druk mee, dat getuigen de foto’s bij dit dagboek. overigens zijn deze schrijntjes een hindoe ritueel waarmee de balinese hindoes hun doden dagelijks (!) eren. je treft deze vertederende schaaltjes werkelijk overal en op alle drempels – ik trapte er vandaag nog een van het trottoir met de elegantie van de spaanse winner in het ek ... ik voelde me alsof ik de goden verzocht ...
gisteren een heerlijke dag op een gloednieuwe motor gehad en raad eens: ditmaal geen lekke band. we verkenden de omgeving en zagen prachtige hindoe tempels, bijna op elke straathoek kun je ze ontwaren; ruim van opzet, met altaren. verschillende betonnen (!) sculpturen zijn de poortwachters van deze heilige plaatsen. ook konden we een glimp opvangen van het buitenverblijf van de president van indonesie. dat buitenverblijf noemen ze hier ook hier een paleis. de tuinen van het paleis en ook de presidentiele onderkomens mogen er zijn. uitgestrekte, gladgeschoren grasvelden en hagelwitte gebouwen, een weldaad in optima forma. nadat we de ingangspoort waren gepasseerd met onze yahama motor – ik kan dat rijbewijs hier straks zo maar gaan halen zonder proeve van bekwaamheid – kwamen enkele vrouwen diew daar hun waar aan man brachten plots aangerend, op zich al bijzonder want juul noch ik hebben in deze hitte iemand zien rennen, om ons te beletten de tuinen van het paleis te betreden. na het maken van enkele stiekeme foto’s verlieten we de oase onder bgeleiding van de scanderende vrouwen, die toch vooral vonden dat wij een gehaakte beddensprei mee moesten nemen - pff.
laat duidelijk zijn, de bevolking van bali is een verademing, overal ontmoeten we de opgewekte vriendelijkheid die je zo graag overal op deze aardkloot zou willen zien.
onderweg nog een uit een tand van een rendier gehouwen en gesneden hindi boeddha beeldje van uitzonderijke kwaliteit – vind ik dan – gekocht. de kunst van het bewerken van hout, steen en hoorn en ook dierskeletten is iets van bali. je treft deze ambacht, die soms tot kunstvorm is verheven, overal waar je kijkt.

vandaag een heerlijke balinese massage ondergaan bij een prachtige balinese met de naam imiki, ze was veel te lang was voor de massagetafel waaraan ze werkte. in de nazit kwamen te spreken over masseren en ik vertelde dat masseren een van mijn fervente hobbies is – tot dusver geen woord gelogen – waarop zij zei dat ze pijn in haar armen had. jullie raden het al, hulpvaardig als ik ben, masseerde ik met plezier haar armen, waarna het probleem van de lage massagetafel werd opgevoerd. het eindigde ermee ;-) dat ik haar heb gemasseerd op de massagetafel. het leven is mooi!

later