duiken ... hoe gaat dat eigenlijk

een duik van zeg 20 meter diep water is het diepste wat ik als ‘certified open water diver’ mag doen. laat ik jullie eens meenemen op zo’n duik, maar laat ik niet de eerste nemen, daar haperde teveel aan.duiken deed ik bij genesis divers op het eiland panglao. een duikschool aangesloten bij padi - professional associaon of diving instructors. of : put another dollar in ...

als je gaat duiken gaan daaraan nauwkeurige voorbereidingen vooraf, en bij mij een gezonde spanning - wat dacht je wat - eerst pak ik een verzegelde tankfles – van koper en aluminium – met 20 liter lucht. die lucht bestaat overigens uit 21% oxygen en 79% nitrogen. aan de fles hang ik dan op goede hoogte een vestje, dat ze international een buyoncy control device (bcd) noemen. je buyoncy is je drijfvermogen. de bcd kan meer of minder lucht bevatten, omdat je drijfvermogen uit verschillende componenten bestaat, dat laat zich raden, met je bcd kun je blijven drijven op water, zodat je niet als een baksteen op het koraal plettert - en je kunt de juiste hoogte regelen onder water, joe got it? het bcd-vest gesp ik vast met een strap. dan koppel ik het ventiel van de fles aan een regulator, dat is een set van vier slangen die door een kruispunt verbonden worden met de flesopening. ik controleer of ik het ventiel van de fles goed kan bevestigen aan de regulator: zit er en rubber ringetje in het ventiel? dan volgen de controles: een slang bevestig je links aan het vestje (bcd), aan een andere linkerslang zit een drukmeter gecombineerd met de niet onbelangrijke meter die laat zien hoeveel lucht je nog hebt - hoe dieper je duikt hoe meer lucht je gebruikt - daarvoor moet er eerst wat druk op gezet worden. de kraan naast het ventiel zet ik een beetje open, terwijl ik tegelijkertijd controleer of de drukmeter links niet uit elkaar spat ;-) dan gaat de kraan helemaal open en dan een kwartslag dicht. als dit in orde is, is de lucht op 'first stage' in orde. dan kijk ik of de meters goed werken en hoeveel lucht in de tank zit. in de volgende stap controleer ik de geur van de lucht door te sniffen aan de regulator – de slang met mondstuk die je onder water nooit zomaar uit je mond haalt. dat zelfde doe je met de tweede regulator die ze 'the alternate regulator' noemen. die alternate beestig je rechts aan je bcd. met de alternate help je – in het belangrijkste geval - je buddy als hij of zij out of air is. als dat het geval is, geeft je buddy het signaal, dat we international kennen als het teken dat iemand maakt als hij je kop eraf wil snijden ;-) rustig blijven en niet overal op door associëren is veelal raadzaam voor mij. is dit allemaal ok dan leg je de tankfles met alles eraan voorzichtig neer. een staande fles kan immers omdonderen en iemands teen pletten, waardoor hij of zij maanden niet kan duiken. en ik verzeker je: ontneem een heuse duiker niet zijn of haar zicht op die prachtige onderwater avonturen.
don’t hold your breath ever, is het allerbelangrijkste als je onder water bent. de lucht in een tank neemt - als je dieper gaat in druk toe en in volume af, als je weer naar boven komt is dat omgekeerd en moet je gefaseerd stijgen; een tijdje op een tussenhoogte blijven om de druk in je lichaam zich te laten aanpassen aan de veranderde omstandigheden in en rondom je. dat je dit heel goed en nauwkeurig moet doen laat zich raden!
verbruik van lucht gaat sneller als je dieper gaat. mijn eerste duiken waren niet zo diep maar toch verbruikte ik veel zuurstof, gulzig als ik ben ;-) het gaat nog wel even duren eer ik die kunst van rustig en diep inademen en voorzichtig en volledig gecontroleerd uitademen volledig beheers. pfff! enfin, al is mijn lerend vermogen nog steeds boven gemiddeld ... soms begrijp ik al dat nieuwe, al die instructies niet meteen. stond dat niet al in mijn rapportje van de derde klas basis school? - hij heeft gemiddeld een kwartier meer nodig dan zijn medeleerlingen - voor mij is dit geen ontdekking; ik ben er min of meer aan gewend :-) maar op het prachtige eiland panglao, dreef ik mike, mijn betrekkelijk jonge duikinstructeur tot ergernis, zelfs de wanhoop nabij ;-) ik had hem gewaarschuwd... dat ik geen average, geen eenvoudige leerling zou zijn. waarop hij lachend van overmoed – die je als 30 jarige nog mag hebben - zei dat hij er alle vertrouwen in had. ja, dacht ik toen, dat heb je in jezelf maar dan ken je mij nog niet; gij zult werken voor uw boterham ;-) daar komt bij dat ik in studie situaties niet zelden faalangstig ben en al had ik dat zeg al jaren niet meer ervaren, ik was plots terug als een manneke in korte broek. ik wilde alles zo graag goed doen en zonder fouten dat het aanvankelijk helemaal misging. nou ben ik ook weer niet iemand die heel gauw opgeeft, dus later kwam alles toch nog goed. maar het was een opgave, zeker omdat ik mezelf als motorisch dyslectisch bestempel ;-)
dan met een boot naar een dive site. het gesjouw mag je overlaten aan de locals, maar dat was na de eerste duiken mijn eer te na! ... zelf doen, zelf doen ... waar komt dat toch vandaan? op de dive site loopt mijn spanning ondraaglijk op. en dan naar beneden: dat kan je op verschillende manieren in het water belanden. maar eerst controleer je of alles vast zit en gecontroleerd. vlak daarvoor heb ik me in een duikpak gehesen, doe een riem om met loden gewichten - waarom moet ik nog zwaarder worden zul je zeggen, of nee dat begrijp je vast wel, doe mijn vinnen aan en zet mijn duikbril op met losse snorkel – die je aan de oppervlakte in geval van ‘out of air’ gebruikt. dan het water in. op een lage boot achterover en in een sprong vanaf een hoge boot. ondertussen hou je regulator - lucht dus – en je duikbril met een hand tegen. met de andere verzeker je dat je je weigthbelt niet verliest. dit alles doe je nadat je de BWRAF samen met je buddy hebt gedaan. bruce willis ruins any film: buyoncy control device, weight, releases, air, final control. ook spreek je met je companen en speciaal je buddy af waar je naar toe gaat en hoe ...
eenmaal in het water leeg je met een deflater - de linkerslang met twee knoppen aan je bcd - waardoor je recht naar beneden gaat. na een pauze op zeg 5 meter ga je verder naar beneden en daar regel je je buyoncy, je drijfvermogen met je bcd, en vervolgens meer verfijnd met met in- en uitademen. dat is het moeilijkste.
voor je veiligheid, maar ook van anderen en het wildlife down there, wil je dat vermogen om te zijn waar je bent heel goed leren! de eerste duiken waren een hele opgave voor mijn buddy sara. zij voelde zich als instructeur in opleiding super verantwoordelijk en heeft me als een zeehond-puppy door het water geleid. zij - de helft van mijn gewicht inclusief lood - had er een zware taak aan. bij het afscheid zei ik dat ik haar nooit zou vergeten. nadat ze verrassend snel bevestigde dat mij dat ook maar geraden was, zei sara dat ze mij ook niet zou vergeten. ik dacht al zou je dat misschien het liefste willen...
duiken is relaxing, looking at the fish and just having fun ... om met mike af te sluiten. op deze duik naar balicasag naar twee dive sites, cathedral en black forest, hebben we twee grote schildpadden gezien, een school jack fish, een heel klein slakje zonder huis en veel, echt heel veel prachtig gekleurde vissen. ook het koraal en de planten vergeet ik - al duik ik nooit meer - mijn leven niet. ik ben daar beneden helemaal op mijn gemak, dat dat niet helemaal terecht is, hoorde geregeld van mike en sara. dan herinnerde ik me mijn fouten, bijvoorbeeld dat ik als een kind zo blij naar een school vissen hing te kijken, zodat ik af en toe van verbazing vergat wat ik moest doen om op goede hoogte te blijven - oeps! mijn enthousiame en plezier wint het dat van de noodzakelijke veiligheid die je daar beneden in acht moet nemen. dat kan uiteraard niet. ach, practish practish as mike said...
misschien een beetje een boring, wat al te technisch verhaal, maar in ieder geval een aardige reminder voor mezelf!
later.