Rajasthan en Uttar Pradesh

In de late middag nam ik een bus naar Jaisalmer, dat in de woestijn van Rajasthan ligt, niet ver van de grens met Pakistan. Raju, de uitbater van 'Nukkad Family Guesthouse' in Udaipur, had geregeld dat ik in Jaisalmer zou worden opgehaald door Little Johnny, de jonge - naar later bleek - geëngageerde manager van Deep Mahal, een hotel met slechts vijf kamers in het fort van Jaisalmer.

Het ging al zo lang goed met mij, er moest welhaast iets misgaan; al is defaitisme mij compleet vreemd. Ik had een busticket voor de 'non AC sleeper' en een mooie plaats in het midden, onderin de bus - juist, de beste plaats. Aangekomen bij het vertrekpunt van de bus, vertelde een jachtig pratend menneke, alsof de vijand zou komen aanstormen, dat de bus naar Jaisalmer nu een AC bus was en dat deze bus niet via Jodhpur zou rijden en er vier uur korter over zou doen. Dat klonk aanlokkelijk - niet 15 uur, maar 'slechts' 11 uur. Tegen betalling van 300 roepies lag ik enige tijd later in een steenkoude bus, achterin, op het wiel en ook ongewenst bovenin. In één woord verschrikkelijk. Erger nog was dat ik er met open ogen was ingetuind. Dan ook niet zeuren, dus ... zeg ik niets meer hierover!

Bij aankomst in een waterkoude ochtend, na enkele militaire kampementen te zijn gepasseerd, stond Little Johnny op me te wachten. Een A4-tje met daarop in grote letters COW, stak boven de om mijn aandacht schreeuwende Tricycle-drivers uit. Met een stralende lach verwelkomde Little Johnny mij, de jaloerse blikken van de drivers compleet negerend. Met mij achterop de motorfiets, raasde Little Johnny met akelige snelheid en grote precisie door de steegjes van Jaisalmer Fort. Later vertelde hij me dat hij meemaakt dat reserveringen worden geannuleerd, omdat sluwe drivers, hun potentiële klanten wijs maken dat het fort een ruïne is en dat laatst wel tien mensen tijdens hun verblijf in het fort zijn overleden. Agressieve marketing, die ze je - pak weg - op de hogeschool vast niet leren ...

Iedere inwoner van India draagt verantwoordelijkheid voor het wel en wee van de koe. In de vroege ochtend tref je hier en daar op pleinen karren met gras; het voeren van het heilige dier zorgt voor een goed karma. Toch heb ik zo mijn bedenkingen bij de waardering voor de koe. Ze wordt ook vaak genegeerd, zo kon het gebeuren dat ik koeien in een treinstation tegenkwam, naarstig scharrelend in de vuilbakken. En zag ik op een keer dat een koe een kartonnen doos compleet opat! In het zuiden van India doet de koe zelfs dienst als waarzegster, getooid in fraaie kleden, de hoorns beschilderd en versierd met koperen dopjes. Het aantal keren en de manier waarop de koe haar kop schudt onthult de toekomst.

Trouwens, over koeien gesproken, de 'devotie' voor de koe gaat ver terug. In een legende van Surabhi, waar vrijwel iedereen hier over kan verhalen, is zij de moeder van alle koeien, een van de schatten die uit de kosmische oceaan werd gepeuterd. Haar ‘pangavya’ - melk, yoghurt, boter, mest en urine - bezaten een zuiverende kracht. Vrouwen drinken de urine van de koe om zwanger te geraken. Ik wil niet al te plastisch worden, maar anders ...

De geneeskundige werking van urine deed me overigens denken aan de tijd dat ik werd geplaagd door een vorm van eczeem, zo rond mijn twintigste ... Een schoonmaakster in het ziekenhuis waar ik toen werkte, vertrouwde me geheimzinnig toe dat ik mijn ochtendurine over de beschadigde huid moest gieten. Ik wist al van mijn moeder dat haar vader, mijn grootvader, Jan Storm, veel van natuurgeneeskunde wist en ook homeopatisch was onderlegd. Hij had het ook wel eens over zeer aparte geneeswijzen ... Ik wil maar zeggen, het verraste me niet echt, toch, het advies van de schoonmaakster heb ik nooit opgevolgd.

In het fort van Jaisalmer, dat vrijwel geheel is opgetrokken uit zandsteen - soms gedetailleerd bewerkt, had ik het gevoel dat Ali Baba en zijn 40 rovers juist waren vertrokken. In het Deep Mahal Hotel aangekomen, bleek dat de buitenmuren van het hotel, de zandstenen buitenmuren van de Jaintempel waren. In het 'nabij' gelegen Jodhpur is een nog fraaier fort, maar dat is 's-nachts verlaten. Jaisalmer is de enige plaats in India, zo gaat de mare, waar het fort in tact is; een bruisende oude stadswijk. Little Johnnie gaf me een kamer voor 200 roepies - nog geen € 3,00, werkelijk de goedkoopste kamer die ik ooit in Azië boekte. Ja, ja ik moet wat; intussen wordt de euro bijna elke dag minder waard. Later verbleef ik trouwens in een kamer van 600 roepies, die was dan ook veel en veel mooier.
Vandaag ga ik met Little Johnnie naar zijn dorp in de woestijn, daar zal ik kennis maken met zijn familie, die hij onderhoudt met tweederde van zijn salaris van drieduizend roepies per maand.

In Jaisalmer maakte ik een tocht door woestijn. Nee, niet op een kameel. Mijn oom Herman reed - op hoge leeftijd - in Marokko een keer op een kameel. Het beest stond in een aangelijnde, met elkaar verbonden, lange rij. Jullie raden het vast al, de eerste kameel ging lopen en oom Herman beklom juist de laatste - mijn oom werd. meegesleept en is nooit meer dezelfde geworden. Nu was dat voorval zeker niet de reden dat ik een tocht met een kameel aan me voorbij liet gaan. Kortweg gezegd, vind ik het te toeristisch. Of mijn jeep-tour daar buiten valt, is uiteraard twijfelachtig. Kijk, dat geef ik gewoon toe ... In de woestijn zag ik mensen in erbarmelijke omstandigheden, gezinnen zonder faciliteiten die in tentjes wonen. Geen pretje - not at all ... Ik beloofde Little Johnny, die tal van projecten opzette om de levensstandaard in de dorpen te verbeteren, dat we samen ook een project gaan opzetten. Jullie horen nog van mij!

Ik bleef langer dan gepland in Jaisalmer en dat had alles te maken met een turbulent Jaisalmer Dessert Festival in en rond de stad. Verkiezingen van de mooiste kameel en de verkiezing mooiste meisje van Jaisalmer wisselden elkaar af. De kamelen ondergingen dit jaarlijkse ritueel gelaten, maar bij de meiden ketste de spanning tegen de muren van het oude fort. In optocht lieten zij zich bewonderen. Toegegeven jonge Indiase vrouwen zijn hartveroverend. Een tweede reden om langer te blijven was een heuse Brahmaanse - de hoogst kaste - bruiloft, waarvoor ik was uitgenodigd door de eigenaar van het hotel. Een optocht met muziek en dansende genodigden mondde uit in een groot diner, waarbij de bruid eerst aan het einde van de avond acte de présence mag geven. Eerder zijn bruiden niet gewenst. Vreemd!

Inmiddels had ik mijn plan getrokken, ik zou simpelweg terug moeten komen in India om meer streken en steden te kunnen bezoeken. Ik besloot dan ook om niet naar Jodhpur en niet naar Jaipur te gaan. Ook zou ik de Kamasutra tempels bij Orchha aan mij voorbij laten gaan. Ik wil immers bij een volgende reis nog verder naar het noorden en dat is goed te combineren met een start in Delhi en Uttar Pradesh, dacht ik zo. Van Jaisalmer reisde ik naar Pushkar, naar het heilige meer aldaar. Toen ik samen met een Twan van Velzen, een jonge Nederlander, die ook een reis in zijn uppie maakt, de zeer bijzondere Hindu tempel en het heilige meer bezocht kwamen we niet uit onder een ritueel. Dat ritueel bestond uit talloze 'purifieer' procedures, waar bij ook jullie wel en wee ter harte is genomen.

Toen werd het tijd voor Agra, ofwel voor de Taj Mahal, sinds 1983 op de Werelderfgoedlijst, een tot de verbeelding sprekend paleis, gebouwd door de heerser Shah Janas voor zijn vrouw Muntaz Mahal - die overleed toen zij haar veertiende kind baarde. De bouw duurde ruim 22 jaar. Lang heeft Shah Janas niet kunnen genieten van zijn paleis - waarvan men zei, dat de zon en de maan huilden vanwege de schoonheid ervan - omdat hij werd afgezet door zijn zoon Aurangzeb en gevangen gezet in het nabij gelegen Agra fort. Overigens was de Taj Mahal kleiner dan ik had verwacht.

Als volgende bestemming, die zeker niet mocht ontbreken in mijn toer door India, en waar ik per trein heen wilde, was het heilige Varanasi. Via Mathura, de geboorteplaats van Krishna -- naast Brahma en Visnu een belangrijk Hindu god. In Mathura moest ik een vertraging dulden van ruim vier uur. De trein kwam simpel niet, maar het station bood voldoende afleiding - stel je voor koeien en apen op het perron! Na een reis, die me daarom nog lang zal heugen, bereikte ik Varanasi. Een heilige plaats aan de rivier de Ganges en de culturele hoofdstad van India.

Ik logeerde bij Manu, in zijn guesthouse, aan de oever van de Ganges, in familiaire sfeer. Ik zag de rituele lijkverbrandingen van dichtbij. Uit heel Uttar Pradesh en soms nog verder komen mensen - dood of stervend - naar het heilige Varanasi om daar ritueel te worden verbrandt. Pelgrims uit heel India en daarbuiten komen voor een beter karma naar Varanasi. Vanaf mijn balkon zag ik menig ritueel voltrekken; eerst hoofd kaalscheren - heel fraaie lange haren verdwenen in enkele minuten - waarna een baba een duik - of onderdompeling in de Ganges begeleidde met veel geprevel.

Later!