Udaipur

Toen werd het tijd voor Udaipur - de eerste locatie die ik wilde aandoen in Rajasthan. Daar zou het echte India zijn ... Het was een 'korte' reis van zes uur. De sfeer in Udaipur is heerlijk ontspannen. Ik koos weer een kamer met het redelijke prijsniveau van rond een tientje, met zicht op het meer Pichola van Udaipur. En ik maakte vrijwel meteen kennis met opdringerige verkopers - hoe ontspannen het hier ook mag zijn. Je bent plots 'friend' met het halve stadje. Ik liet me verleiden door Nazeer, die me hielp om mijn Indian simcard weer aan de praat te krijgen. Bij hem kocht ik o.a. daarom een superzachte cashmere sjaal, die me, na enige onderhandeling, dat is een must hier, niet 60 maar nog geen 20 euro kostte.

Er was koud weer op komst, terwijl het hier al flink kouder is. in de avond en nacht zakt het kwik tot wel 10 graden en dat is in korte broek niet te doen! Overdag is het deze week rond de 20 graden, ook niet echt lekker. Al begrijp dat jullie hiervoor zouden tekenen! Ik vind tegenwoordig 23 graden al niet comfortabel, laat staan dat het nog kouder wordt dan nu al is. Ik moest heus warme kleding kopen. Simpel omdat ik nogal onvoorbereid aan dit India-avontuur ben begonnen; niet gehinderd door enige klimaatkennis, dus zeker niet bedacht op koud weer. Ik kocht een prachtige bruin linnen broek, op maat gemaakt. Overigens blijf ik wat langer in Udaipur, want in mijn volgende bestemmingen Jaisalmer en Jaipur, is het nu nog veel kouder ... Later deze week loopt het kwik daar weer op!

De viering van Republic day was hier onlangs - niet te verwarren met onafhankelijkheidsdag. Op 26 januari vierde India dat de grondwet van kracht werd in 1950. In New Delhi werd een urenlange optocht gehouden, waar de Indiase cultuur breed aan bod kwam in een 'stunning parade' compleet met olifanten. Elk jaar nodigt India één regeringsleider uit als 'special guest', dit jaar viel de eer te beurt aan Obama, ook al kennen de twee landen grote onderlinge meningsverschillen.

De komst van Obama naar India deed Ton fronsen - haha; toen ik namelijk in Birma arriveerde kon ik nog net de Airforce 1 fotograferen, als ik het vliegtuig tenminste heb herkend. Obama en de minister-president van India zijn druk doende de relatie tussen beide landen te verbeteren. Ze leggen daarbij een grote transparantie aan de dag, dat door de mensen op straat met vreugde wordt omarmd. Dat de afspraken juist veel 'benefits' heeft voor de inwoners van de provincie waar de minister president veel voordeel heeft bij zijn herverkiezing, is een gunstig bijeffect, dat de doorsnee 'Indian' worst zal zijn.

Worst? Je moet niet denken dat je hier ook maar een worst kan kopen. Dat brengt me - vrolijk associërend - op mijn bewering eerder dat mijn zo favoriete varken in India veilig zou zijn. Niets is minder waar! De lagere kasten eten met graagte varkensvlees, dus die stad scharrelvarkens verdwijnen soms plots van het toneel. Maar terug naar Obama!

De veiligheidsmaatregelen gepaard gaande met de komst van Obama in India zijn enorm en de parade is alleen te volgen na screening en met een ticket. Nou ja, normaal is Delhi al een heksenketel begreep ik, dus nu zal het helemaal gigantisch druk zijn. Ik liet deze beker aan mij voorbij gaan!

In Udaipur woont een met Juliette bevriende couchsurfer, Jai Kumar Batt. Zij vroeg mij hem een cadeautje te brengen. Ik ging op zoek naar wat te smikkelen en trof een bakkerij waar ik een grote doos lekkernijen kocht. Superzoet, al zouden mijn tanden het wel overleven; ze leken nog het meest ' trop petit fours'. Nadat ik zijn huis - bovenop een halve ruïne dat eerst een groot guesthouse was - had gevonden, bleek Jai nog niet thuis. Bij herhaald bezoek, ontvingen Jai en zijn vrouw Pooja mij met hartelijke gastvrijheid. De woonkamer is een grote matras van pakweg vijf bij vijf meter, met daar op tal van gekleurde kussen in verschillende formaten. Kon ik bij aanvang van mijn reis nauwelijks in de kleermakerszit vertoeven, nu zit ik als een pasha, al komt die titel uit het Ottomaanse rijk - maar het bekt zo lekker, niet?

Goed, of niet goed ... Jai bleek drie weken daarvoor een 'major hartinfarct' te hebben gehad en nu in afwachting van de plaatsing van een stent - waarmee je vernauwde aders ruimte geeft. Mijn lekkernijen verdwenen snel naar de keuken, want Jai moet zich van suiker en vettigheid onthouden en de petit fours dropen daarvan. Fijne timing Van der Hoek, hoor ik hier en daar al mompelen. Jai was overigens allerminst in een zorgelijke stemming, in tegenstelling tot zijn vrouw, die een afgetobde en vermoeide indruk maakte. Ik bleef niet lang, bang om Jai te veel te vermoeien. Echter, ik moest beloven dat ik later deze week kwam eten. Gisteren hebben we gezamenlijk gegeten, en nu zaten we op de keukenvloer, niet op kussens maar op een kleed dat nauwelijks comfort gaf. Rare gebruiken hebben ze hier, niet? Op mijn vraag waarom ze niet op stoelen zitten, zei Pooja dat liggend eten beter voor de spijsvertering is! Het kan verkeren!

Vandaag vertrek ik met een nachtbus naar Jaisalmer, daar is een woestijnfestival, waar ik ook twee Britten Roy en Jo Barret opnieuw zal ontmoeten. Zij zijn eind zestig en reizen al zo'n dikke tien jaar. Eerst met een grote Mercedes bus door Europa en Afrika en nu al enige jaren door Azië en het Midden-oosten. Hun enthousiaste verhalen over Iran inspireren me. Ze hadden bij aanvang van hun pensioneren een soortgelijke motivatie als ik al een tijdje ventileer. Die komt er kortweg op neer dat ik - de indringend geformuleerde bezwaren van Ben ten spijt - zoveel mogelijk van de wereld wil zien. Ben's bezwaren daartegen: o.a. de demografische effecten - als veel mensen blijven of gaan reizen - en de belasting van het milieu, leg ik gerust naast me neer. Ik leef al heel lang heel milieubewust - ahum, werkte zelfs in de energiebesparing - haha, en heb - niet zoals veel van jullie - energieverslindend kroost op deze wereld gezet. Voorwaar een substantiële verlichting van de belasting voor 'mother earth' - die reizen over de wereld met zich meebrengt, dat dunkt mij zogezegd!

Vanmiddag ga ik met Jai naar een boer, die geneeskundige krachten heeft, en die even buiten de stad woont. Door met een paar druppels kokosolie op zijn 'vingertips' mijn huid af te tasten en je pols te voelen, zou deze boer een uitputtende diagnose van mijn gezondheid kunnen geven. Voorwaar interssant, al ben ik uiterst sceptisch en kon het niet laten te vragen waarom Jai's hartinfarct niet aan de boer was verschenen. We hebben er smakelijk om gelachen! Dat dan weer wel! Jai overtuigde, toen hij zei dat de boer zijn kennis en vaardigheden al vele generaties in de familie heeft.

later!