Arambol, Aurangabad. Ahmedabad - triple A

Na Hampi was het tijd voor stilte, voor ontspanning aan zee. Al heb ik de pest aan zand tussen mijn tenen, toch reisde ik per nachtbus naar de stranden van Goa, aan de Arabische zee. Ik zou in Panjim - het administratieve centrum van Goa - eerst proberen een camera te bemachtigen, daarna lonkte de zee. Eenmaal in Panjim viel me opnieuw op dat ik een stad aan zee prettig vind. Een stad zonder de zee, of zonder haven kortweg gezegd, dat is gewoon een gemis, en met wat drama een teleurstelling! Scheveningen is mijn referentie, daar woonde ik in mijn jonge jaren. Al is die haven wat beladen geworden; volgende maand is het alweer 12 jaar geleden dat mijn broer Jan daar de pijp in Maarten's hand frommelde! Begrijp me goed, niks te na gezegd, maar verder heb ik niet veel met boten; niet zoals Nynke, die kan kraaien van plezier als ze alleen al bootjes of schepen voorbij ziet komen. Of zoals verschillende Weverslaners, die dagen varen in sloepen of op zeilboten. Wat is toch het verschil tussen schepen en boten?

In Panjim vond ik geen camera van mijn keuze, dus reisde ik door naar Arambol. Dat was niet een doordachte keuze; mijn besluit baseerde ik ter plekke op het simpele feit dat Leander daags tevoren daarheen vertrok. Arambol is een rustige badplaats waar 'wannabe' hippies hun permanente bestaan lijken te hebben gevonden, zich in leven houdend met de verkoop van hun doorgaans weinig tot de verbeelding sprekend craft work, dat ze op het strand aan de man proberen te brengen. Arambol, Leander en ik hadden een paar luie dagen aan het strand en raakten nauwelijks uitgepraat en -gelachen!

Na enkele dagen volgens het nieuwste voornemen - het beste plan is geen plan - met een nachtbus naar Aurangabad in Maharasthra, zo'n 15 uur richting het noorden! Ik vertrek met een Volvo sleeper bus, opnieuw van Paulo tours en vanaf Hotel Greenpark, dat ik, grappig genoeg, ook ken in Leidschendam. Aurangabad is de hoofdstad van de provincie. Aldaar aangekomen werd het bijna ruzie tussen vier rickshaw drivers, die in een tijd van minder toeristen 'vochten' voor een klant. Ik koos voor Younush, eenvoudig omdat hij vrolijk keek èn Engels sprak - een belangrijk criterium. Hij zou me onder zijn hoede nemen. In de middag scheurden we door de stad en bezochten we de plaatselijke grotten. Younush bleef bij elke vraag herhalen 'trust me I know all' - wat mij een schromelijke overschatting leek. 'Indians' zijn doorgaans trots en stoer!

Foto's nemen van elkaar heeft - met de komst van camera's in mobiele telefoons - wereldwijd een enorme vlucht genomen, kortelings zijn daar zelfs de 'selfies' bijgekomen. Foto's van mij vind ik doorgaans een gruwel, vaak sta ik erbij als een verlegen gay, die net haperend uit de kast is gekomen. De ontdekking dat Aziaten met mij (!) op de foto willen, wat me hier vrijwel dagelijks en meerdere malen overkomt, vervulde me dan ook met enige weerzin. Weigeren is heus - zelfs voor een Nederlander - onmogelijk. Overigens krijg ik meer en meer ervaring en ben ik niet langer echt beschroomd om model te staan, want meer is het heus niet!

De volgende dag pikte Younush me op en gingen we met zijn enthousiast brommende rickshaw naar de Ellora caves, laag op de berg en hoog de werelderfgoedlijst. Het complex omvat een groot aantal Boeddhistische, Hindoe en Jain caves waarin zich zo nu en dan ook prachtige tempels bevinden. Bij de caves ontmoette ik Gopal baba. Baba refereert in het Hindi aan vader, Gopal baba die zijn ashram in Kasjmier tijdelijk vaarwel had gezegd, en die hier rustig een jointje draaide, al liep de politie vlakbij. De hypocrisie viert hoogtij! Want zeg nou zelf, de politie knijpt een oogje toe en een toegewijde spirituele gids die drugs gebruikt is wellicht ook niet te rijmen.

Ik heb een hardnekkig ontstekinkje dat ik maar niet onder de duim krijg. Dus ging ik op zoek naar een crème met een antibioticum. Voor Jos waarschijnlijk een gruwel, maar hier koop je medicijnen gewoonweg in een kraam op straat. Ik vond een goede crème en het resultaat mag er zijn. Uitwendige antibiotica zijn volgens mij met enige zorg simpel toe te passen. Voor orale antibiotica ligt dat anders, dan gaat je hele organisme in het gelid. Daar blijf ik dan ook liefst verre van.

Terug in de stad Aurangabad bezocht ik eerst de Bibi Ka Maqbara moskee - Younush is moslim, waarna ik wilde zwerven over de markt in de stad. Nooit zag ik zo'n diversiteit aan mensen en dieren in een gebouwde omgeving. De bonte verzameling kleuren van voornamelijk vrouwen en meisjes stak schril af tegen de grauwe en veelal vervuilde huizen, gemotoriseerd verkeer en povere winkeltjes. Het gemak waarmee koeien, honden, maar ook varkens en ganzen zich in de menigte bewegen is onbeschrijflijk - de foto's staan zo nu en dan op Facebook. Ook hier was de armoede voelbaar. Soms verlamt die schrijnende armoede me, en nog steeds weet ik of je nu wel of geen geld moet geven aan bedelaars en strijden compassie en weerzin met elkaar om de meeste aandacht. Sommigen zijn zonder meer aandoenlijk; heel vervuild, soms ook gemutileerd. Of is het effectbejag en zijn de meeste 'bards' te lui om wat te doen? Ik weet het domweg niet; moet dat uitzoeken.

Een volgende stap was de reis naar Ahmedabad in de provincie Gujarat, opnieuw met de sleeper bus. Ik koos voor een beter hotel dan doorgaans, want het zou gaan regenen. Weliswaar maar een dag, maar toch ... ik moet niets hebben van regen. Vaker heb ik geprobeerd om regen leuk te vinden, tevergeefs. Hotel de Ritz Inn beantwoordde aan mijn verwachtingen, al was ik de luxe ook vrij snel zat, ik bleef er twee nachten. In Ahmedabad kocht ik eindelijk een camera, want wat ik nog ga zien is met een iPhone vast niet goed vast te leggen. Het werd een Lumix G5, een beproefde camera, die ik met een enorme korting kon aanschaffen.

In Ahmedabad ontdekte, nou ja, ik ontdekte - pfff, twee indrukwekkende tempelcomplexen. Een Boeddhistische tempel die eerst vijf lagen hoog was en nu vanaf het dak vijf lager gelegen etages onder de grond had gekregen - are you with me? Een gevleugelde uitspraak van mijn broer Jan ... De foto's zijn effe ingewikkeld op te hoesten, want ik weet niet hoe je foto's van een SD-kaart op een iPad moet zetten. De tweede tempel was een Jain tempel, waarvan ik de geschiedenis slechts heel oppervlakkig ken. Het zou een van de oudste religies zijn van de wereld, die zich kenmerkt door non-violence, non-absolutism and non-possessiveness. De bewerking van Jain tempels lijkt veel op die van de tempels in Ankor Wat in Cambodja - vind ik dan, hè. Afgelopen week was het de dag van Jainology, Els herinnerde mij daar fijntjes aan met een bericht dat de kroonprins van GB een lezing had gehouden in de enige Jaintempel die Europa kent - in Engeland dus!

tweede deel van deze aflevering volgt hierna!

tot zo ...