bangkok revisited

Na mijn reis in Birma was het tijd om terug te gaan naar Bangkok, al was het maar om verdere plannen te maken. Zou ik doorreizen naar Koh Lanta, om te gaan duiken? Maarten, een bevriende duikinstructeur die op Lanta woont, raadde het af. Het zou er krankzinnig druk zijn. Hij zou sowieso geen tijd hebben om een refresh-duik met mij te doen. Een 'refresh' is nodig als je te lang niet hebt gedoken. Voor mij is het alweer een jaar of drie geleden. Later liet Maarten weten dat hij een flinke schuiver met de scooter had gemaakt, hij flink in de kreukels lag. Toen was het helemaal duidelijk. Nog niet naar Lanta.

Dan misschien naar de Filippijnen? Ook daar zou het met de kerst een gigantisch spektakel zijn. Juliette had logees en een druk schema met Smokey Tours, haar organisatiebureau, waarmee zij tamelijk confronterende rondleidingen organiseert in de slums van Manilla. Ook de kerstdrukte van de katholieken in de Filippijnen kon mij niet bekoren. Manilla is altijd al een mega drukke stad, maar een gekkenhuis in december.

Ik dacht al langer, is het niet eens tijd voor India? India is een immens groot land - dat weten jullie ook wel. Het zou met geen land te vergelijken zijn, en volgens velen alleen voor 'advanced travellers' weggelegd zijn. Hoewel mijn neef Daan er op verrekt jonge leeftijd doorheen trok. Het was hem goed bevallen, dus dan zou het mij ook wel lukken ... Ik had mijn reis daarheen al te lang uitgesteld. Voorwaarts en onvervaard!

In Bangkok heb ik toen een visa aangevraagd. Ik dacht echt dat visa het meervoud van visum was. De Engelse taal zal het woord visum wel niet kennen? Bij aanvraag had ik formulieren van de website van de Indiase ambassade ingevuld en ridicule vragen onbeantwoord gelaten. Eén daarvan was noem twee referenties in India. Een andere eis was een ontward bound flight ticket. Toen ik de formulieren overhandigde bleek dat deze formulieren al tien jaar niet meer werden gebruikt. Ook moest ik heenvlucht boeking laten zien en waren mijn pasfoto's te klein. Hier ging van alles mis, dit land belooft wat! Beducht dat het gedoe met de 'nieuwe' eisen een flinke vertraging op zou lopen, bleek dat het visumbureau bijna alles kon regelen voor een tientje. Ook ging ik op hun aanraden naar ACCO (!), een klein reisbureau tegenover het visumbureau, waar ze voor 100 Bath een proforma ticket heen en terug uit de printer lieten rollen, zonder blikken of blozen. Die boeddhisten zijn pragmatisch!

Bij het visumbureau ontmoette ik eerst Benjamin, die evenals Marie Ève - die we later ontmoetten - uit Canada komen. We besloten te gaan lunchen en sinds toen hebben Benjamin en ik het museum voor contemporaine kunst bezocht en Marie Ėve en ik China town uitgeplozen. Wonderlijk is dat toch, dat Chinezen vrijwel overal een grote gemeenschap stichtten. Mijn vader zei decennia geleden al gekscherend dat het 'cellen van verkenners' waren, en dat als die actief zouden worden, de wereld wat zou beleven.

Na zes werkdagen was het visum, met een - foto zonder bril -.gereed, en kon ik mijn paspoort ophalen. Benjamin vertrok na een week, hij wilde eerst naar Bangladesh - waarvan hij op Facebook al prachtige foto's plaatste. Marie Ève zou naar Koh Phang An gaan, om een yoga retreat te vinden en ik besloot Bangkok uit te kammen voor zover dat überhaupt mogelijk is in zo'n grote stad!

Mijn verblijf in Bangkok werd ook wat langer dan verwacht, omdat ik op ongelukkige wijze in contact kwam met Sinee, of jammer genoeg met haar motor. Ze stuurde wat onhandig en raakte mij vol en frontaal. ik hield er flinke bloeduitstortingen aan over. Ik loop al even in een heus corsetje om de afvoer door de lymfen te versnellen. Voorwaar geen pretje; ik moest denken aan de tijd dat ik als jonge jongen mijn moeder daar wel eens moest in sjorren ... Vervlogen tijden en da's maar goed ook.

Opnieuw nam ik in Bangkok, bij Silom cooking school, deel aan een workshop Thais koken. In een een groep van 10 waarin Koreanen, Maleisiërs, Canadezen en Amerikanen leerden we onder leiding van Tang, die was opgegroeid in Gent, prachtige gerechten maken. O.a. een heuse Thaise green curry, het fameuze noodle gerecht Pad Thai, mijn favoriete Papaya salade, en het - door velen niet te weerstaan - Sticky Rice with Mango. Het gaat te ver om alle procedures van de gerechten te beschrijven, wel moet jullie weten dat er hier minstens drie soorten gember zijn en die zijn heus zeer verschillend. Ook de verschillende soorten basilicum zijn verrassend. Één recept dan, Sticky Rice - er zijn hier talloze rijstsoorten - wordt gemaakt van Pandanrijst, en alleen van die rijstsoort. De rijst wordt gestoomd - hier in een bamboemandje - en daarna geweekt in een mengsel van kokosroom, kokosmelk en suiker. Als je verse kokosmelk op laag vuur kookt komt de room bovendrijven. Van de room gebruik je iets meer dan van de melk. En dan nu de suiker, dat een gegranuleerde, dus korrelige suiker moet zijn. Vrijwel iedereen in de workshop protesteerde, maar Tang was onverbiddelijk. Minder suiker dan een forse theelepel kristalsuiker per deelnemer zou het gerecht verwoesten zei ze met grote overtuigingskracht. De rijst op een palmblad en een vaardig uitgesneden halve mango maakten het onvergetelijk. En dat terwijl ik niet echt dol ben op desserts, noch op rijst, noch op suiker.

Met Benjamin zou ik het museum voor contemporaine kunst, gelegen in een buitenwijk van Bangkok bezoeken. Ik zou hem treffen bij de uitgang van het Skytrain station Mo Chit, samen zouden we verder reizen per taxi. Het was nog een heel gedoe, want het station heeft vier uitgangen. Dat we elkaar troffen was dan ook een geluk en juist op tijd. De aanwezige taxichauffeurs kenden het museum niet. Tot dat we een Tourist Information Office ontdekten bleef de vraag of we het museum zouden bereiken duister, en hadden we het station omgedoopt in Mo Shit. Toen gingen we eindelijk gewapend met een adres in Thai op pad. De Thai verstaan vaak wel Engels maar de Engelse uitspraak verschilt vaak teveel van de Thaise.

MOCA is in 2012 geopend in een prachtig modern gebouw, van de Thaise architect Revaree Nophaket, die in zijn toelichting zegt dat het open en veel natuurlijk licht moest krijgen. Wat mij vooral opviel was dat op de hal en auditorium na, er veel kunstmatig licht was in dit zes verdiepingen grote gebouw, waar wel 800 werken te zien zijn. Ik werd op schokkende wijze geconfronteerd met mijn natuurlijke leeftijd, want Benjamin zag dat seniors - dwz 60 plus - het museum gratis binnen mochten. Het moet niet gekker worden! De gemiddelde leeftijd van een man in Thailand is 70 jaar, dat zegt dan weer veel.
De collectie is zeker de moeite waard! Veel kunst is surrealistisch - en dan gemengd met 'religieuze' elementen, tenminste als je al zegt dat Boeddhisme een religie is. Iets wat ik altijd heb ontkend maar waar ik meer en meer aan twijfel!

Oud en nieuw vierde ik met Pierre, een Belgische aannemer, die ik probeerde te strikken voor het leggen van het fundament van mijn toekomstige tuinhuisje in Rotterdam. Hetgeen nog niet mocht baten. Xavier zou ook bij ons zijn, hij moest echter hals over kop terug naar Parijs omdat zijn bazin een suïcidepoging had gedaan. Life is a bitch sometimes! Xavier tref ik later nog in Nederland want zijn bedrijf maakt een documentaire over Johannes Vermeer en dan zijn zij in Delft.

We hebben oudjaarsavond ingedronken bij het guesthouse van Pierre, waar ook Nao weer was, die eerder ook van de partij was toen we op een bikini party zijn beland. Een avond waar alleen al een verhaal van is te maken! Bij Central World - een van de vele enorme winkelcentra*- zou een massive crowd zijn voor een vuurwerkspektakel, dat moest wel wat zijn, but not. Ik heb dat vaker, iemand zegt bijvoorbeeld je moet dit of dat beslist zien. Inmiddels weet ik dat ik niet een twee drie naar bijvoorbeeld een indrukwekkende berg moet gaan. Dit omdat als je - in het voorbeeld blijvend - de Franse Alpen hebt ervaren, veel bergen je als miezerige heuveltjes voor komen.

We eindigden de nacht in het buurtje waar ik zeg maar 'resideer' Bang Lamphu - waarvan Marie-Ève zei toen ze terugkwam uit het zuiden 'Co, you are part of the furniture'. Grappig dat zo'n gezegde ook in de Engelse taal zijn plek heeft ...

* ik zag in een winkelcentrum zelfs showrooms van Maserati en Rolls Royce. Ook hier dus weer een land van enorme tegenstellingen. Een Thai die ongeschoold is verdient gemiddeld 6000-8000 Bath per maand - da's ongeveer € 150-200. Terwijl een gemiddeld geschoolde 10.000-25.000 kan verdienen, zo'n € 260-650. Toch is het maar welke opleiding je volgde en welk werk je doet, een ict consultant bijvoorbeeld, kan wel met 80.000 Bath per maand - zo'n dikke tweeduizend euro - naar huis rijden, nog niet in een Maserati, maar wel in een dikke Mercedes.

En nu dan India!