Inle lake - een meer met drijvende eilanden

Het Inle lake is een meer in Shan state in Birma of Myanmar. Het is bekend vanwege de op palen gebouwde dorpen, drijvende boomgaarden en de beenroeiers. Het meer is ruim 20 km lang en op zijn breedst ruim 5 km. Het bevindt zich ongeveer 400 km ten noorden van de voormalige hoofdstad Rangoon, de grote stad die nu Yangon wordt genoemd.

Op straat sprak Pyo mij aan, hij woont op één van de eilanden en wilde mij alles laten zien. De volgende ochtend om zes uur haalde hij me op met zijn motor - hoewel hij van de politie geen buitenlanders mag meenemen op zijn bike. Vreemd want in andere plaatsen mag dat wel. Wetgeving is hier nog al willekeurig - en per stad verschillend.

Rondom en op het Inle lake woont de Intha-minderheid, vaak in dorpen met op palen gebouwde huizen. Het bekendste dorp is Ywama, gebouwd in het meer, met houten huizen op palen dus en kanalen als straten. Delen van het dorp zijn door houten bruggen met elkaar verbonden.

De drijvende boomgaarden creëren de Intha's door een laag aarde vast te binden aan moerasplanten. Daardoor blijft de aarde drijven. Er worden allerlei soorten groenten op geteeld. Op en rond het meer zijn verscheidene werkplaatsen: weverijen, waar ze de fiberachtige draden van de Lotusbloem, soms mengen met zijde, soms met katoen en soms met alle twee. Ik kocht een prachtige sjaal, dat laat zich raden.
Ook vind je in de dorpen zilversmeden en tabakwerkplaatsen - waar ze sigaartjes maken als sigaretten, waar zelfs fruit - abrikoos en ananas bijvoorbeeld - in zit. Een variant op de Shiza, de waterpijp, waar ook fruit ingaat, die ik proefde in Maleisië.

De Intha's hebben een eigen manier van roeien. Net als een gondelier in Venetië gaat de roeier op de boot staan, maar - in plaats van met twee handen - klemt hij de roeispaan verticaal tussen één hand en één been. Ridicuul om te zien, het lijkt of dat roeibeen vergroeid is. Of dat hij de room aan het mengen is ...

Ik dacht juist, ik trek weer eens verder om later - rond 8 december - Corinne en gevolg te ontmoeten in Yangon. Nederlanders, die in Birma zijn om een documentaire over Birmese dichters te maken. Corinne is een vriendin van Carina, waar ik al vijfendertig jaar mee ben bevriend. Juist toen ik mijmerde over de volgende bestemming, ontmoette ik Kevin - een Canadese journalist, die in Thailand woont en Alec - een socioloog uit Leeds die tegenwoordig in Melbourne woont.

Kevin and Alec verhaalden over een nieuwe dam, een overheidsproject aan de Upper Paunglaung, in het zuiden van Shan state, waardoor veel mensen hun huis en haard moesten verlaten. In de praktijk moesten echter veel meer mensen verhuizen. Dat gaf en geeft sociale onlusten, onlangs is nog een lokale journalist door het leger omgelegd. Kevin en Alec hebben hier het fijne van willen weten. De 'secret' police, verbood Kevin en Alec nog te langer te blijven aan de Upper Paunglaung - zoals de rivier bij de dam heet. Hun vertrek ėn bustocht werd gemonitord. Toen ze wilden logeren in Kalaw, zo'n 100 kilometer verderop, Heus een plaats waar veel toeristen aan een trek beginnen, mocht zelfs dat niet. Dat deed hen belanden in het guesthouse waar ik al even logeer.

Dat guesthouse heeft de tot verbeelding sprekende naam The Blissful Inn, en is nog maar kort geleden geopend door Su Su Aye Aung - 'but call me Sara'. Een vrouw van nog geen dertig met veel in haar mars, haar staf bestaat uit drie kleine, veel te jonge meisjes, lachebekjes van zeg 16 jaar, die de hele dag in touw zijn, met ontbijt, de kamers en noem maar op. Als er tenminste gasten zijn; de hausse van toeristen wordt begin december verwacht. En er is een jongen van 19 jaar Aung Kyaw Htet, die er altijd is, hoe laat je ook aankomt, goed Engels spreekt, een uiterst vriendelijk en behulpzame knaap van een dorp op - of zo je wilt in - het meer.

Het verhaal over de dam deed mij denken aan wat in Suriname - begin jaren 60 van de vorige eeuw - is gebeurd toen een vallei een stuwmeer moest worden. Dit alles omdat er ook een dam gebouwd werd door/voor de firma Lely, juist, in de volksmond het Brokopondo.

De regering mag dan meer democratisch lijken, er is weinig of niets verbeterd ten opzichte van de jaren voor Myanmar de grenzen meer opende. De militairen controleren de macht en daar hebben zij veel economisch voordeel van. Verhalen over absurde rijkdom versus schrijnende armoede hoor je als je ergens wat langer verblijft en de lokale bevolking je vertrouwt.

Kevin is een ras-activist en weet zeer veel van Birma en heeft hier veel gereisd. Hij zei me dat ik liever naar Kyaingtong zou gaan bij de Chinese grens, en eventueel nog verder naar Mong La - direct aan de grens met China, waar veel Chinezen werken en waar de 8e december een festival is. Het is er veilig zegt Kevin, al kan je er niet heen over de weg, want ze willen niet dat toeristen de opium plantages/handel zien - zoiets, de man praat heel snel. Ik besloot toch liever naar het zuiden te gaan.

Alec is sociaal wetenschapper die de sociale gevolgen van politieke toestanden als interesse heeft. Alec logeert nog even hier voor hij naar Melbourne vertrekt. We hebben in de avond veel lol gehad. Hij wist veel te vertellen over de levendige 'music scene' in Melbourne, waar ook de Blackchords vandaan komen, een Indy rock bandje, dat ik via crowdfunding kende! Toen we Magdalena uit Chili ontmoetten - een architect die in Londen haar PhD wil gaan halen werd het heel gezellig. Ik hoop haar nog te ontmoeten in Vietnam, als de wind me zal brengen ...

Ridicuul goedkope lokale rum maakte dat ik alleen onder stevige begeleiding van Alec, terwijl hij het anti-recruiting lied van Arthur McBride and the Sergeant, zong voor het moreel, dat Bob Dylan op de plaat heeft gezet, en we zo het guesthouse toch bereikten. Als twee piraten stommelden we door de nachtelijke straatjes van het dorp. Die rum was een grote vergissing ...

Ik was bij Inle in een grot waarin de monniken uit de bostraditie van het Theravada boeddhisme leven. Deze Theravada stroming is wijd verbreid, ook in het westen, door Ajahn Chah, een Thaise monnik, die internationaal een grote reputatie geniet.

Ik heb hierover een A4-tje, wie belangstelling heeft, mag dat melden, dan stuur ik het je toe. Ajahn Chah heeft ook grote invloed gehad op het momenteel gehypete 'mindfulness'. dat volgens mij niet veel meer is dan aandachtig, eh ... gefocust zijn.

Ik ben hier aan het wennen, toch ga ik verder. Hier nog een anekdote van Ajahn Chah:

Er was een lokale dorpeling die aan Ajahn Chah vroeg:
Hoe onderwijst U al uw buitenlandse discipelen? Spreekt u soms Engels of Japans of Frans?
Nee, zei Ajahn Chah.
Hoe spelen die buitenlandse monniken het dan klaar om U te begrijpen?
Hier reageerde Ajahn Chah op met een wedervraag, typisch voor Boeddhisten: Heb jij waterbuffels in je tuin thuis?
Ja, zei de man.
En heb je ook kippen, honden of koeien?
Ja, die heb ik ook.
Vertel me dan eens ... spreek jij dan ook de taal van de waterbuffels of anders die van de koeien en kippen?
Nee, natuurlijk niet, zei de dorpeling.
Hoe speel je het klaar dan, dat ze je begrijpen? vroeg Ajahn Chah.

Later!