Mandalay - op de motor met Min Min
Door: co
27 November 2014 | Myanmar, Mandalay
Na het 'monarchische' Rich Queen hotel, nu dan in de vroege ochtend in Mandalay naar het White House hotel - een mooie tegenhanger. Gesloopt door de treinreis van 14 uur in bed gerold, ook hier op de zesde etage. Pfff ... In je eentje reizen in Birma is duur, want hotels verhuren per kamer en éénpersoonskamers zag ik nog niet.
Na enkele uren slaap verkende ik de stad en werd talloze malen aangesproken door Birmanen die 'lucky money' probeerden te scoren. Het is de overtuiging van de vele niet kapitaalkrachtige Birmanen - om niet tegen arme - dat, als zij vroeg op de dag wat geld kunnen verdienen, dat hen geen windeieren zal leggen, en dat is Lucky money.
De 'gezondheid app' op mijn telefoon gaf later 16 km. aan, een mooie wandeling, slechts onderbroken door smullen van een heerlijke papayasalade, aangemaakt met kleine uitjes, chillies - die wij rawit noemen en tomaten in een mayo/azijn saus.
De wandeling hielp me de whiskey en snacks van de afgelopen nachtelijke treinrit voorbij, hoopte ik maar ...
Ik zag de gouden stad waar zich het paleis van Mandalay bevindt. Deze gouden stad is redelijk centraal in de stad en heeft een strenge ommuring. Op straat kreeg ik te horen dat ik er niet heen moest gaan, toeristen betalen 10 dollar entree en dat is het niet waard, aldus Myo, een gids die ik daar sprak. Hij zei dat de gewone Birmaan niets van die inkomsten ziet. Myo leek het beter om geld spenderen aan de man of vrouw in de straat zoals hij - dacht ik er bij. Mogelijk maar niet noodzakelijk - een gevleugelde uitspraak van Edu Feltmann waar ik Interventiekunde volgde. Ook de reisgids van Lonely Planet meldde dat je je geld liever niet aan de 'middle man' spendeerde; dat was duurder, de uitvoerder sprak vaak geen Engels en werd afgescheept met een douceurtje.
Myanmar ligt aan de Ayeyarwaddy-rivier evenals Bagan waar ik later heen wilde en dat op Werelderfgoedlijst staat vanwege het landschap - scattered with pagodes.
Op mijn rondgang sprak ik ook Min Min, een motor driver. Hij sprak enthousiast over wat er te zien was dat mij zou kunnen interesseren.
In de avond aan de praat geraakt met Mike, een nog van zichzelf vervulde - van wat leek - stoere Amerikaan. Hij kwam echter van Bermuda, wat hem een Brit maakte. Al ras wist ik dat hij aannemer van 'painting contracts' was, wat hij verdiende en dat zijn huur $ 3000 per maand bedroeg op Horseshoe Bay. De avond kabbelde voort en de volgende ochtend wilde ik mijn rondtoer vervolgen, de sunrise zien zeg maar. Dat betekent vóór zes uur naar buiten.
In de vroege ochtend aan het ontbijt, intussen ben ik gewend aan groenten met kip, want een westers ontbijt hier is vaker niet te hachelen. Wie schetst mijn verbazing tegen zeven uur? Juist Min Min. 'Do you Remember me mister?' Na een korte onderhandeling zou hij mij voor 15000 kyats alle high lights laten zien, achterop zijn motor. Het werd een dag met veel lol.
We starten in de straat waar talloze werkplaatsen zijn waar natuurstenen Buddha's worden gemaakt. De enige plaats in Myanmar waar dat gebeurt en ze worden over de hele wereld verscheept. Vakkundig zag ik de mannen zagen en hakken, waarna veelal vrouwen het schuren en polijsten voor hun rekening namen.
Later die ochtend beklom ik een 90 meter hoge trap naar de top van een berg waarop zich de Soon U Ponya Shin Pagoda bevindt. Hoewel ik al vele mooie pagodes had gezien, won mijn nieuwsgierigheid het van de weerzin tegen de trap van de hoge berg, die ook nog eens met een aluminium dak was afgedekt - voorwaar met een snelkookpan effect. Het deed me denken aan de huisjes die de firma Lely bouwde aan het Brokopondo meer in Suriname. Toen velen hun huis moesten verlaten omdat het dal een meer moest worden - zonder 4e nota ruimtelijke ordening zul je begrijpen - bouwde men huisjes met aluminium daken waar de Bosnegers welhaast in werden gekookt!
Ik dwaal af, de pagode was boven verwachting mooi, onderweg zag ik, want Min Min bleef fijn beneden, zeer vele novices en nonnen; in het roze geklede meisjes en vrouwen ook met een kaal hoofd, die je alleen in dit deel van Myanmar ziet.
Min Min en ik lunchten samen. Ik merkte dat hij niet gewend was samen te eten met zijn klant. De maaltijd zelf verdiende geen aanbeveling - kan gebeuren, maar het detoneerde de mooie middag.
Terwijl ik dit schrijf op het dak van het Richland hotel - met een goddelijk uitzicht op de bergen waar ik binnenkort ga wandelen, bestel ik een biertje, dat betekent dat bij aanroep meteen twee jongens glimlachend klaar staan om mij van dienst te zijn. Bizarre ervaringen levert dat soms op - later hoorde ik dat ze hier voor ouderen meer respect hebben. Dat is een belangrijke aanname in het Theravada Boeddhisme dat hier vooral wordt beoefend.
Tegelijkertijd gelooft vrijwel niemand dat zo oud ben als ik ben, al maakte een meisje van twaalf jaar het wel bont toen ze me 30-35 jaar schatte. Ik wil er zelfs niet in geloven, maar het was een leuke ontmoeting.
Min Min en ik reden naar Mingun, alwaar de ruïne is van een nooit afgemaakte pagode Mingun Pathodawagyi uit 1790 - een enorm massief stenen gebouw dat veel weg heeft van het paleis van Nero in Rome! Deze pagode had de grootste ter wereld moeten worden - het kan verkeren ... De koning die deze pagode wilde bouwen was een man met ambitie want hij heeft ook de grootste klok ter wereld laten bouwen; juist die klok staat even verderop.
Ik had het tegen de avond plots 'gezien' in Mandalay en omgeving en besloot de ochtendboot naar Bagan te nemen. Min Min zou me naar de steiger brengen. Om half zes stond hij klaar met zijn 125 cc motor voor het hotel, zijn bekkie rood van de quat-achtige nootje 'de betel nut' dat op een palmblaadje met daarin ook een wit smeersel gefrommeld dat veel Birmanen kauwen en dat overal in stalletjes te koop is. Vanaf een jaar of 15/16 gebruiken veelal mannen dit goedje., hoewel ik ook oudere vrouwen heb zien kauwen en spugen - brrr.
De boot lag afgemeerd te wachten en ik wachtte geduldig ... ik ben weer helemaal zen, en dat binnen drie weken. Azië doet wat met me!
Later.
Na enkele uren slaap verkende ik de stad en werd talloze malen aangesproken door Birmanen die 'lucky money' probeerden te scoren. Het is de overtuiging van de vele niet kapitaalkrachtige Birmanen - om niet tegen arme - dat, als zij vroeg op de dag wat geld kunnen verdienen, dat hen geen windeieren zal leggen, en dat is Lucky money.
De 'gezondheid app' op mijn telefoon gaf later 16 km. aan, een mooie wandeling, slechts onderbroken door smullen van een heerlijke papayasalade, aangemaakt met kleine uitjes, chillies - die wij rawit noemen en tomaten in een mayo/azijn saus.
De wandeling hielp me de whiskey en snacks van de afgelopen nachtelijke treinrit voorbij, hoopte ik maar ...
Ik zag de gouden stad waar zich het paleis van Mandalay bevindt. Deze gouden stad is redelijk centraal in de stad en heeft een strenge ommuring. Op straat kreeg ik te horen dat ik er niet heen moest gaan, toeristen betalen 10 dollar entree en dat is het niet waard, aldus Myo, een gids die ik daar sprak. Hij zei dat de gewone Birmaan niets van die inkomsten ziet. Myo leek het beter om geld spenderen aan de man of vrouw in de straat zoals hij - dacht ik er bij. Mogelijk maar niet noodzakelijk - een gevleugelde uitspraak van Edu Feltmann waar ik Interventiekunde volgde. Ook de reisgids van Lonely Planet meldde dat je je geld liever niet aan de 'middle man' spendeerde; dat was duurder, de uitvoerder sprak vaak geen Engels en werd afgescheept met een douceurtje.
Myanmar ligt aan de Ayeyarwaddy-rivier evenals Bagan waar ik later heen wilde en dat op Werelderfgoedlijst staat vanwege het landschap - scattered with pagodes.
Op mijn rondgang sprak ik ook Min Min, een motor driver. Hij sprak enthousiast over wat er te zien was dat mij zou kunnen interesseren.
In de avond aan de praat geraakt met Mike, een nog van zichzelf vervulde - van wat leek - stoere Amerikaan. Hij kwam echter van Bermuda, wat hem een Brit maakte. Al ras wist ik dat hij aannemer van 'painting contracts' was, wat hij verdiende en dat zijn huur $ 3000 per maand bedroeg op Horseshoe Bay. De avond kabbelde voort en de volgende ochtend wilde ik mijn rondtoer vervolgen, de sunrise zien zeg maar. Dat betekent vóór zes uur naar buiten.
In de vroege ochtend aan het ontbijt, intussen ben ik gewend aan groenten met kip, want een westers ontbijt hier is vaker niet te hachelen. Wie schetst mijn verbazing tegen zeven uur? Juist Min Min. 'Do you Remember me mister?' Na een korte onderhandeling zou hij mij voor 15000 kyats alle high lights laten zien, achterop zijn motor. Het werd een dag met veel lol.
We starten in de straat waar talloze werkplaatsen zijn waar natuurstenen Buddha's worden gemaakt. De enige plaats in Myanmar waar dat gebeurt en ze worden over de hele wereld verscheept. Vakkundig zag ik de mannen zagen en hakken, waarna veelal vrouwen het schuren en polijsten voor hun rekening namen.
Later die ochtend beklom ik een 90 meter hoge trap naar de top van een berg waarop zich de Soon U Ponya Shin Pagoda bevindt. Hoewel ik al vele mooie pagodes had gezien, won mijn nieuwsgierigheid het van de weerzin tegen de trap van de hoge berg, die ook nog eens met een aluminium dak was afgedekt - voorwaar met een snelkookpan effect. Het deed me denken aan de huisjes die de firma Lely bouwde aan het Brokopondo meer in Suriname. Toen velen hun huis moesten verlaten omdat het dal een meer moest worden - zonder 4e nota ruimtelijke ordening zul je begrijpen - bouwde men huisjes met aluminium daken waar de Bosnegers welhaast in werden gekookt!
Ik dwaal af, de pagode was boven verwachting mooi, onderweg zag ik, want Min Min bleef fijn beneden, zeer vele novices en nonnen; in het roze geklede meisjes en vrouwen ook met een kaal hoofd, die je alleen in dit deel van Myanmar ziet.
Min Min en ik lunchten samen. Ik merkte dat hij niet gewend was samen te eten met zijn klant. De maaltijd zelf verdiende geen aanbeveling - kan gebeuren, maar het detoneerde de mooie middag.
Terwijl ik dit schrijf op het dak van het Richland hotel - met een goddelijk uitzicht op de bergen waar ik binnenkort ga wandelen, bestel ik een biertje, dat betekent dat bij aanroep meteen twee jongens glimlachend klaar staan om mij van dienst te zijn. Bizarre ervaringen levert dat soms op - later hoorde ik dat ze hier voor ouderen meer respect hebben. Dat is een belangrijke aanname in het Theravada Boeddhisme dat hier vooral wordt beoefend.
Tegelijkertijd gelooft vrijwel niemand dat zo oud ben als ik ben, al maakte een meisje van twaalf jaar het wel bont toen ze me 30-35 jaar schatte. Ik wil er zelfs niet in geloven, maar het was een leuke ontmoeting.
Min Min en ik reden naar Mingun, alwaar de ruïne is van een nooit afgemaakte pagode Mingun Pathodawagyi uit 1790 - een enorm massief stenen gebouw dat veel weg heeft van het paleis van Nero in Rome! Deze pagode had de grootste ter wereld moeten worden - het kan verkeren ... De koning die deze pagode wilde bouwen was een man met ambitie want hij heeft ook de grootste klok ter wereld laten bouwen; juist die klok staat even verderop.
Ik had het tegen de avond plots 'gezien' in Mandalay en omgeving en besloot de ochtendboot naar Bagan te nemen. Min Min zou me naar de steiger brengen. Om half zes stond hij klaar met zijn 125 cc motor voor het hotel, zijn bekkie rood van de quat-achtige nootje 'de betel nut' dat op een palmblaadje met daarin ook een wit smeersel gefrommeld dat veel Birmanen kauwen en dat overal in stalletjes te koop is. Vanaf een jaar of 15/16 gebruiken veelal mannen dit goedje., hoewel ik ook oudere vrouwen heb zien kauwen en spugen - brrr.
De boot lag afgemeerd te wachten en ik wachtte geduldig ... ik ben weer helemaal zen, en dat binnen drie weken. Azië doet wat met me!
Later.
-
27 November 2014 - 20:36
Christine:
Ha die Co,
Echt leuk om je belevenissen her en ook der via deze weg te volgen, je schrijft er levendig en smakelijk over!
Kleine Kliptip: Het zijn best flinke lappen tekst. Mag er voor de leesbaarheid af en toe een witregeltje tussendoor? (Of kan dat niet in de software van waarbenjij.nu)
Geniet van je reis en take care!
Groetjes Christine -
27 November 2014 - 21:34
Jaap Van Vliet:
Co, het is genieten jouw belevenissen te lezen
dit is straks bij elkaar gebonden een schitterend reisverslag
hou je haaks , groet, Jaap. -
28 November 2014 - 06:20
Co Van Der Hoek:
consider it done - klippert ciao! -
28 November 2014 - 15:24
Rian:
he broer
het is ontzettend leuk om je verhalen te lezen
je maakt nog eens wat mee
en inderdaad wat bovenstaande lezer zegt
een mooi boek dat reisverslag van jou
beleef en geniet liefs je zus xx -
29 November 2014 - 17:03
Len :
Ha Co, net je reisverhaal voorgelezen aan Mama. Mama geniet ervan. Vindt het erg leuk. Dan voelt dat alsof je hier een beetje bent. Ze maakt van alles hier mee
Fijn dat je je al helemaal zen voelt.
Veel liefs Mama Len en Henk
-
29 November 2014 - 17:03
Len :
Ha Co, net je reisverhaal voorgelezen aan Mama. Mama geniet ervan. Vindt het erg leuk. Dan voelt dat alsof je hier een beetje bent. Ze maakt van alles hier mee
Fijn dat je je al helemaal zen voelt.
Veel liefs Mama Len en Henk
-
30 November 2014 - 15:03
Liduine:
Hallo Co, wat heerlijk om je reisverhaal te lezen, ik zit echt te genieten en kan me er heel wat bij voorstellen, omdat ikzelf ook al vaak in Azië geweest ben. Wij zijn net terug van Zuid-Afrika, fantastische reis, prachtig land en dan al die dieren, om stil van te worden, maar......Azië blijft favoriet.
Ga nog maar heerlijk door met genieten, hier is het inmiddels waterkoud, brrrrr, liefs, Liduine.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
