Birma of toch Myanmar - het houdt me bezig!

Na aankomst even buiten de luchthaven - leerde ik van Juliette - een goede taxi gevonden, een stokoude Toyota die overigens wel een dvd-speler aan boord had - dat dan weer wel. De chauffeur Myo bracht me, de files handig ontwijkend door tal van tussenstraatjes, naar de stad Yangon. Dat wellicht de hoofdstad lijkt, maar dat niet is. Wel geweest, maar elke nieuwe president krijgt en bouwt zijn - en binnenkort misschien wel haar - eigen stad. Of Aung San Suu Kyi president wordt, is immers nog maar de vraag, alsook of zij dan zo'n miljoenen project ter hand neemt. In Yangon nam ik mijn intrek in het Rich Queen Hotel. Waarom? Als fervente republikein leek me dat wel een aardige plek. Ik kreeg een kamer op de zesde etage ... juist, geen lift en dat mag goed heten voor mijn conditie ...
De stad is een chaos, iedereen en alle voertuigen bewegen zich kris kras door elkaar. In Myanmar geldt een verbod op tuktuk-achtige vervoermiddelen, ook motoren en tricycles zijn niet toegestaan. Een andere milieumaatregel is de campagne van het terugdringen van het gebruik van disposabel plastic - daar kan Timmermans een puntje aan zuigen. In Myanmar is men weliswaar uitermate vriendelijk, misschien nog wel meer dan Filipino"s (?!) toch houdt niemand in het verkeer rekening met een ander - op het getoeter na - en geldt het recht van de brutaalste. Nou wist ik al dat de doorsnee Boeddhist weinig lijkt op een toegewijde monnik, die je hier in zeer grote getale tegenkomt - ze vechten wat af, zijn al vaker vol begeerte; bidden bijvoorbeeld voor good luck ... maar ook hier zijn mensen die je regelrecht bedonderen. Hoezo weinig of geen begeerte hebben? De Birmaan brengt dus offers aan Boeddha om vooral zelf gelukkiger te worden. Ook blijkt een taxirit bijvoorbeeld plotseling niet 2000 maar 3000 kyats te kosten - het equivalent van 2000 kyat is zo'n anderhalve euro. Sinds Yangon schrijf ik het onderhandelde bedrag in een kleine blocnote en laat dat zien aan de chauffeur - dat voorkomt dat ik op mijn strepen moet gaan staan; prettig want dat vind ik simpelweg niet leuk. In zo'n situatie maak ik mijn punt en loop weg - wat dacht je wat. Don't fool a Dutchman!
Ik maakte vrijwel meteen een wandeling door de binnenstad, bezocht het Sulu pagode complex vlakbij en zag veel koloniale architectuur, uit de tijd dat doe Engelsen hier nog heer en meester waren. Birma of Myanmar is voor 98% boeddhistisch en bijna 2% moslim, een heel kleine populatie is christelijk.
In de lobby van het hotel maakte ik kennis met twee 19-jarige Duitsers uit Freiburg. Joss - bijna klaar met de middelbare school en Felix, die na zijn reis bij een bank gaat werken. Ze waren nieuwsgierig en we praatten wat af. Zij waren over land uit Thailand gekomen - iets wat ik ook lang wilde, en ze wilden na Yangon uitrusten in Chaung Tha Beach alvorens hun reis van vijf maanden in Azië te vervolgen. De volgende dag hebben we gedrieën de Shwedagon pagode complex bezocht, na eerst een heuse marswandeling te hebben gemaakt. De pagode is zonder enige twijfel indrukwekkend, Deze pagode is uit 480 voor Christus, heeft een stupa van 90 meter hoog, is met goud bekleed gelijk aan het gewicht van koningin Shinsabu - geen kennis van former Queen B. want Shinsabu leefde in 15e eeuw. De Shwedagon geldt als de heiligste tempel van Myanmar en één van de heiligste ter wereld. Je bezoekt de tempels in gepaste kleding, dat laat zich raden. Ik kocht daarvoor speciaal een zwart/witte zijden broek gedecoreerd met olifanten - If only my mother could see me now ;-)
In Yangon - gebouwd 'door' de president ... vind je down town eenvoudig de weg. Het grid is namelijk heel helder; bijna als dat van veel Amerikaanse steden, al zijn hier geen avenues. Na de sunset op weg naar China town waar de jonge Duitsers even moesten bijkomen van een smoezelige Birmaan, die hen hoorde spreken en zei 'Oh you Germans? You are Nazi'. Het was ook voor mij de eerste keer dat ik zoiets zo openlijk hoorde. Felix was al eerder geschrokken toen hij een hakenkruis - heet het geen Swastika-teken - op een t-shirt dacht te zien ... Ik herinnerde me een zelfde ervaring uit Cambodja en kon hem geruststellen, want Boeddhisten kennen een bijna gelijk kruis, dat is evenwel een slag gedraaid en heeft de betekenis van een zonnewiel. Joss en Felix vonden het maar raar! In China town in de 19e straat aten we een fantastische maaltijd bij restaurant Win en deden we ons te goed aan draft beer, uit een conisch gevormd en met ijsblokken gekoelde tap van 6 liter die bij ons op het terras werd gezet. Dit bier heet 'Myanmarbeer' is niet zo smaakvol als het Thaise beer Chang, maar draft is erg lekker! Je zoekt en bestelt diverse prikkers met bijvoorbeeld vlees, vis, schaaldieren, tahoe en groenten uit een vitrine, die enige tijd later, aan tafel, en met zorg op je bord worden geschoven. Dit gebeurt uiterst voorkomend en wat ook maar even buiten je bordje flikkert, wordt meteen schoongemaakt. De obers die het maar wat leuk vonden dat ik om extra chilies vroeg, zijn bijna altijd jongens die je scherp in de gaten houden. Ze nemen de overheidscampagne 'take good care of our tourists' - dat overal op banieren staat, meer dan serieus en we moesten ze overtuigen om een tip aan te nemen. Nou moderniseert Myanmar in rap tempo, dus ik ben benieuwd hoelang dat zo blijft en of dit overal zo is ...
In de avond nam ik de circular train, een boemeltje dat je in drie uur rond Yangon brengt. Je kunt kiezen voor linksom of rechtsom. Ik heb nog wel moeite met het kiezen van het goede spoor in deze voormalige kolonie - nog geen 75 jaar soeverein, als ik het goed heb. De trein rijdt namelijk tegenovergesteld aan hoe dat bij ons is. Jullie zeggen begrijpelijk toch Hoek? Mee eens maar dan de auto! Die rijdt zoals bij ons, maar het stuur bevindt zich links, voorwaar verwarrend en ook bizar! Akkoord, ik was op weg naar de buurt van Junction Square, want in die buurt wonen Robin en Randy, die hier werken aan een internationale school voor de gegoede burgerij. Robin is een vriendin van Esther ... ja, die van Peter en Esther, vrienden die met hun drie zonen, nu in Nederland wonen, maar eerder in Mali en die ik daar heb bezocht, toen Robin en Randy ook in Mali woonden. Afijn, ik was voldoende nieuwsgierig naar wat hun ervaringen in Birma waren en wat zij wellicht voor tips zouden hebben. Ik moest alleen voortmaken want dit stel ging met de kippen op stok. Door gebrekkige bewegwijzering - stel je voor dat het aan mij zou liggen - kwam ik ietwat opgelaten, later aan bij hun appartement op de twaalfde etage. Ik mocht blijven slapen want de hotels zijn relatief duur vergeleken met omringende landen. Zo'n genereus aanbod sloeg ik niet af. Robin was hartelijk we dronken een biertje en wisselden onze ervaringen uit, waarna zij, toen Randy inmiddels thuis was, al snel ging slapen. Hun appartement was sober ingericht - to say the least - evenwel gedecoreerd met prachtige kunstobjecten uit Afrika en Azië. Randy monsterde mij bij binnenkomst zoals Amerkanen dat vaak doen, kort en scherp, en ging nog aan het werk. Ik besloot, nogal tegen mijn natuur, om een uur of tien te gaan slapen. In de ochtend maakte ik een plan voor het vervolg van mijn trip, ik wilde naar Bagan, het mekka van Boeddhistische tempels. Nu mocht ik een deel van spullen o.a. duikuitrusting bij Robin en Randy laten staan, en die op de terugweg in december weer oppikken, dus ik vertrok, nog lichter bepakt met mijn gloednieuwe rugzak, cadeau van mijn grote verjaardag deze zomer, via Junction Square, naar het treinstation. Hier werd ik, toen ik een kaartje van slechts 200 kyats naar het busstation wilde kopen, aangesproken door Edward, een Birmaan, strak in het pak, die mij adviseerde met de trein te reizen naar Bagan. Hij reed zelf de trein en verzekerde me dat de upperclass trein mij zonder mankeren, binnen negen uur, gerieflijk naar Bagan zou brengen. Ik was overtuigd en volgde hem naar het hoofdstation. Aldaar bleek de trein naar Mandalay, nog wat verder noordelijk gelegen en waar ik ook heen wilde al snel te vertrekken, dus werd mijn volgende stap Mandalay. Gaan als het water in een rivier is mij niet veemd. Edward regelde een mooi plaatsbewijs, bestelde zelfs een maaltijd voor me en korte tijd later zocht ik mijn plek in een trein uit de veertiger jaren met een sterke loc ervoor die tussen drie uur in de middag en vijf uur in de ochtend naar Mandalay zou reizen. Dat wilde ik meemaken! De treinreis heeft me een brevet paardrijden opgeleverd. Comfortabel past hier niet! De op de draad versleten trein schokschouderde zich als het ware over de nauwe rails. Vijf jonge Birmanen, klaar met de bouw van een rijst-silo en happy opweg naar huis - hielden me bezig met een 'gallon of pour whiskey' die ze steeds aanlengen met water en steeds maar verschillende gedroogde visjes. Maar leuk was het, zonder verwachtingen de volgende stap zetten, heerlijk! Mijn vertrouwen in mensen groeit boven een niveau dat toch al niet laag was en dat maakt me kwetsbaar. Toch, als een betoverend Birmees meisje me attendeert op mijn tas, die niet goed gesloten was, is dat niet omdat iemand me zou kunnen bestelen, of het zou een toerist moeten zijn. Er zijn hier veel toeristen, veel Europeanen vooral.

Het internet is matig en af en toe redelijk - de overheid zou het net straf controleren en ook geregeld afsluiten, zo ook de elektriciteit ... Voorwaar primitieve toestanden. De infrastructuur op alle wegen - zeker ook de digitale - kan overigens alleen maar beter worden. Er is progressie al gaat het langzaam. Toch ... de overheid incasseert veel belasting - wat de prijzen substantieel hoger maakt dan bijvoorbeeld in Thailand. Logeerde ik daar comfortabel iets meer dan een tientje in euro, hier moet ik vaker 25 dollar neertellen, ook in de meest afgelegen oorden.

Tot later!